Ένα blog στο Ρουπάκι - Ίσκιος επικοινωνίας!

Στον ηλεκτρονικό του ίσκιο δημιουργησαμε μαζί έναν ανοιχτό χώρο ενημέρωσης, σκέψης και προβληματισμού για την ζωή μας σε όλες της τις εκφάνσεις. Για πράγματα που αγαπάμε αλλά και που μας ενοχλούν.

Φιλόξενος τόπος για ενημέρωση, προβληματισμό και δραστηριοποίηση για τα τοπικά πράγματα αλλά και για θέματα από αυτά που συμβαίνουν γύρω μας, ανοιχτός ακόμα και σε "θυμωμένες" απόψεις με ευπρέπεια και σεβασμό.

Στη δύσκολη συγκυρία θα προσπαθήσουμε να κάνουμε τον ίσκιο μας σημείο συνάντησης και επικοινωνίας για τους συμπολίτες μας και να προτείνουμε λύσεις και διεξόδους για τον τόπο μας που μοιάζει να μην μιλάει με τους ανθρώπους του.

Ξεκινώντας από απλά και μικρά που θα μας επιτρέψουν να ξαναγνωριστούμε και να μάθουμε να συζητάμε και να συνεργαζόμαστε, να λύνουμε προβλήματα.

Δικέλης Βλιχός - Οι Τροϊκανοί

Δικέλης Βλιχός
ΟΥΤΕ ΧΡΗΣΜΟΣ ΤΩΡΑ ΠΙΑ!

Κάθε τόσο οι Τροϊκανοί στην Αθήνα κοπιάζουν
με τον Μάγουλο Κώτσο παρέα κρυφή, τον Τζωρτζή τον Πηλίκιο
σε μπισίκλι καβάλα, μεσημέρι, ήλιος με δόντια και παίζουν τραμπάλα.

Στη μία μεριά είναι ο Κώτσος και στην άλλη ο Τζωρτζής
κι από κάτου, μια σγουμπή κοπελιά ξερακιανή, φθισικιά
με μια τρούπια βελάδα
που την είπαν Ελλάδα.

Κι απέ το βραδάκι σαν έρτει, ακούν Μαντουβάλα
μπριζόλες μασάνε, θηβαίικες, ηπειρώτικες ριγανάτες
με ορεκτικό λιγουλάκι χαβιάρι, λιγουλάκι βεβαίως
αφού οι καιροί χαλεποί, μην τους δούνε κι οι άλλοι
δηλαδή, οι παρίες, οι μουζίκοι της άλλης μεριάς και ζουλέψουν.
Και όχι μονάχα ζουλέψουν κι επειδή εκείνοι ευγενείς
και ετούτοι οι αγροίκοι σκαρτέψουν και όλους τους πάρει ο Αίολος σβάρνα.

Κι εγώ στιχοπλόκος αγροίκος, με πένα από ξύλο χαράζω δυο στίχους
για τη μούγκα που βλέπω και τη σιωπή που πλανιέται παντού
λυπημένα στιχάκια οργής και στρέφω τα μάτια
εκεί, στης Αιγύπτου τα μέρη, στη σκιά της Σφιγγός
να μου δώσει χρησμό, τί μέλλει γενέσθαι.
«Α, μου λέει, κολίγε του νέου καιρού, δεν κατάλαβες κάτι…»
«Τι μωρή, της φωνάζω, κι έτοιμος είμαι να χουμήξω απάνου δεν ξέρω και πού!»
«Άκου», μου κρένει, «δεν έχω χρησμό να σου δώσω…
Ποτέ δεν ακούσατε κείνους που είπαν
“ήρθαν ντυμένοι φίλοι αμέτρητες φορές οι οχτροί μου το παμπάλαιο χώμα πατώντας”
να το κάμουνε πια εδικό τους
τι τώρα γουστάρουν εσάς θυρωρούς των σπιτιών τους,
βοηθούς των μπαρμπέρηδων, γλείφτες των ξερατών τους …
Δεν το βλέπετε ρε, ποτέ δεν μπορέσατε να ’στε δίχως βαρβάρους
που πλακώσανε πια, κατσικώθηκαν δίπλα σας
κι εγώ, να’ μαι στης ερήμου τη σκόνη χαμένη
κι εσείς
το πόσο μου μοιάζετε δεν μπορείτε να φανταστείτε!

Τώρα που λέτε, Εγώ, ναι, Εγώ,
να δω ποιους δρόμους θα πάρετε…
επιτέλους αν βλέπετε το σημάδι της αστραπής
στων καιρών το νεφέλωμα…

Α! να δω, τι μέλλει γενέσθαι…».

ΔΙΚΕΛΗΣ ΒΛΙΧΟΣ

1 σχόλιο:

  1. Aν οι νέοι δεν καταλάβουν ότι είναι ψηλότεροι
    διαιρώντας το ύψος με τα χρόνια που έχω,
    αν οι διανοούμενοι δεν σταματήσουν να φοβούνται
    το κεντρί που αν κ΄ήθελα κρίμα δεν έχω,
    ποιο το όφελος του χρησμού
    για την άμοιρη χώρα σου
    μοναχικέ στοχαστή
    κολίγε των νέων καιρών;

    Η Σφίγγα δεν δίνει ακόμα χρησμούς, αλλά δεν μένει και μουγγή αγαπητέ ΔΙΚΕΛΗ ΒΛΙΧΕ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Σχόλια που δεν είναι γραμμένα στα ελληνικά απορρίπτονται.