ΡΟΥΠΑΚΙ

Λάβαμε και δημοσιεύουμε την ακόλουθη ανακοίνωση Έκθεσης Ζωγραφικής στην Αθήνα του συντοπίτη μας Στέλλιου Βαλλάτου :

Μελισσάνη – Σπήλαιο των Νυμφών

ΕΚΘΕΣΗ ΖΩΓΡΑΦΙΚΗΣ


ΒΑΛΛΑΤΟΥ ΣΤΕΛΙΟΥ


ΑΠΟ ΤΗΝ ΣΑΜΗ ΣΤΗΝ ΑΝΤΙΣΑΜΟ


ΞΕΝΟΔΟΧΕΙΟ: IMPERIAL

ΠΛΑΤΕΙΑ ΚΑΡΑΪΣΚΑΚΗ

ΑΘΗΝΑ

Κυριακή 24 Ιανουαρίου 2010

Ώρα:18.00 έως 23.00

Η ιστορία κι η φύση στις διαδρομές μιας εφικτής ουτοπίας

Σχεδόν πάντα τα αληθινά παιχνίδια παίζονται εκεί όπου απουσιάζουν οι τυμπανοκρουσίες και τα υποβολιμαία χειροκροτήματα και πιθανόν τα κάθε είδους κυκλώματα. Πάντα στην επαρχία, στην περιοχή των τεχνών επιτελούνται πολλά θαυμαστά πράγματα τα οποία αντικειμενικά δεν έχουν τη συνεχή υποστήριξη κι έτσι, εμφανιζόμενα σε θνησιγενή πλαίσια,. μένουν άγνωστα στο ευρύ κοινό. Όμως ευτυχώς που υπάρχουν κάποιοι δήμοι ή πολιτιστικά σωματεία που με πενιχρά πολλές φορές μέσα κάνουν εναγώνιες προσπάθειες ώστε να αναδείξουν τις τοπικές τους πνευματικές δυνάμεις.

Η περίπτωση του Στέλιου Βαλλάτου είναι πολλαπλώς ιδιάζουσα. Μένει μόνιμα, ίσως σ’ ένα από τα ομορφότερα χωριά, όχι μόνον της Ελλάδας, στον Καραβόμυλο της Κεφαλονιάς. Το σπίτι του είναι πλάι στο σπήλαιο του Πανός, τη Μελισσάνη. Ένα ονειρικό γαλάζιο λιμνοσπήλαιο, δημιούργημα της φύσης εκατομμυρίων ετών, με παράξενα τα παιχνίδια του φωτός στις δύο μεγάλες αίθουσές του.

Ο Βαλλάτος δημιουργεί πολλά χρόνια τώρα κι έχει κάνει αρκετές ατομικές εκθέσεις κι επίσης έχει συμμετάσχει σε ομαδικές εκθέσεις στον τόπο του. Το πλαίσιο της χρωματικής του αποτύπωσης παρουσιάζει ιδιαίτερο ενδιαφέρον, αν εξετάσουμε το γεγονός ότι ξεκίνησε από μια αυτοδίδακτη αφετηρία, δίχως όμως να ανήκει σ’ εκείνη την πλειάδα των πριμιτιβιστών ζωγράφων. Τα σχέδιά του έχουν υπερβεί μια τέτοια πραγματικότητα καθόσον δείχνει ότι έχει ιδιαίτερα αφομοιώσει τη μοντέρνα ζωγραφική του πρώτου μισού του 20ού αιώνα. Άλλωστε κι οι επιρροές είναι εμφανείς. Επιρροές οι οποίες με το διαλεκτικό δέσιμο στοιχείων του ρεαλισμού και του κυβισμού έχουν εξελιχθεί σε μια ανανεωμένη σύγχρονη προσωπική του σουρεαλιστική υφολογική αποτύπωση. Στοιχεία όπως η διατήρηση της μνήμης μέσα από στιγμές της μακραίωνης ιστορίας της περιοχής, η διατήρηση και μεταλαμπάδευση της παράδοσης μέσα από εμβληματικά στοιχεία της ιδιαίτερής του πατρίδας κι επίσης, σε μια σειρά έργων του, η φαντασίωση, το πάθος, το γενέθλιο ένστικτο, η απόλυτη ελευθερία ενδεδυμένα με ονειρικά στοιχεία οδηγούν σε μια ουτοπία που σχετίζεται με την πραγματικότητα και γενικά τις ανθρώπινες επιθυμίες.



Τα έργα του, υπό τη «σκιά» του φωτός αποπνέοντας ζωντάνια και κίνηση δημιουργούν την πραγματικότητα ενός μεγάκοσμου ο οποίος συνομιλεί ιστορικά και κοινωνικά με τη σύγχρονη εποχή κι ενός μικρόκοσμου ο οποίος μέσα από διαφορετικές οπτικές μετασχηματίζεται σε πολλά επίπεδα: από τη ρομαντική θέαση, την ονειρική πανδαισία ως τη σατυρική λαγνεία. Το φως που χρησιμοποιεί ο Βαλλάτος μέσα από διάφορες σκιάσεις αθωώνει και εξαγνίζει τις επιθυμίες οι οποίες στο επίπεδο της πραγματικότητας αλλά και της φαντασίας γεννούν μια ποίηση που οδηγεί τον θεατή να συλλάβει και να ερμηνεύσει την ιστορία, την παράδοση και ιδιαίτερα την ερωτική στιγμή ως ένα ταξίδι περιούσιο σ’ ένα ιδεατό χώρο απαλλαγμένο από την τύρβη της καθημερινότητας.

Ο Βαλλάτος ποιεί σ’ ένα περιβάλλον ηρεμίας όπου το φως και το όνειρο είναι συστατικά του στοιχεία. Είπαμε: ζωγραφίζει κοντά σ’ ένα σπήλαιο με τη μια του αίθουσα σκεπαστή να φέρει ως εικόνα των αιώνων τα βάθη με αρχέγονους ήχους και την άλλη γαλάζια, ανοιχτή να δέχεται τις χρωματικές αναλογίες του ήλιου, εκεί που χόρευαν νύμφες και αμαδρυάδες, σάτυροι και σειληνοί υπό τους ήχους της φόρμιγγας του Πανός. Και σίγουρα λίγο πιο πέρα, στη Σάμη, στους πρόποδες του αρχαίου κάστρου της Κυάτιδος πάντα ακούγονται οι ιαχές των αρχαίων Σαμαίων τότε που αντιστάθηκαν ηρωικά στις ρωμαϊκές λεγεώνες. Αποδεικνύεται ότι ο Βαλλάτος σε όλο του το έργο αποτυπώνει τα μετεικάσματα μνήμης, την ένταση των ιστορικών και μυθικών στιγμών, της επιθυμίας και του πάθους, της ελευθερίας και του έρωτα μέσα από μια κυρίαρχη φωταψία θετικής ουτοπίας και εφικτού ονείρου.

Αναμφίβολα, ο Στέλιος Βαλλάτος μένοντας μακριά από το κέντρο «χάνει» σε φήμη μέσα από μια ευρύτερη γνωριμία του με το κοινό κι ίσως σε μια πιθανή υστεροφημία και δόξα.... Πάντως έχει δείξει με τη δουλειά του και τη γενικότερη πράξη του ότι έννοιες σαν τις παραπάνω ποσώς τον ενδιαφέρουν. Δεν τον συγκινούν τα «νέα» ρεύματα και πολύ περισσότερο δεν τον απασχολεί η οποιαδήποτε δημοσιότητα. Ίσως όμως και γι’ αυτό να δημιουργεί κατ’ αυτόν τον τρόπο. Ήδη έχει προ πολλού εισέλθει σε μια περίοδο ακμής ποιώντας σημαντικά έργα. Αληθινά, αθώα, γενέθλια ανιχνεύοντας οπτικές των ανθρωπίνων κινήσεων, με δικούς του ρυθμούς αντλώντας από την ιστορία και τη φύση. Άλλωστε, τόσα χρόνια, τον έχει ανταμείψει πλουσιοπάροχα η «σοφία» της πλάι στη Μελισσάνη, ακριβώς απέναντι από την Ιθάκη.

Γιάννης Παπαδάτος, κριτικός λογοτεχνίας

Διδάσκων στο Πανεπιστήμιο Αιγαίου

Ρουπάκι

Γεννήθηκε το 1950 στη Σάμη Κεφαλονιάς. Είναι το δέκατο παιδί 12μελούς οικογένειας. Το 1972 πήρε πτυχίο από την Παιδαγωγική Ακαδημία Τριπόλεως Από το 1976 έως το 2008 υπηρέτησε σε Δημοτικά Σχολεία της Κεφαλονιάς. Πτυχιούχος και του Παιδαγωγικού τμήματος του Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών, από το 2000. Η έμφυτη τάση από νεαρή ηλικία τον σπρώχνει ν' ασχοληθεί με τις εικαστικές τέχνες και να παρακολουθεί σεμινάρια αισθητικής αγωγής στο ΑΜΕRΙCΑΝ COMMUNITY SCHOOL OF ATHENS I.N.C. Επί σειρά ετών συν-εργάζεται με το θεατρικό εργαστήρι του Δήμου Σάμης και καταπιάνεται με τα σκηνικά Θεατρικών παραστάσεων. Πρόσφατες ατομικές εκθέσεις:
* Στο Αργοστόλι - Σπίτι του Δασκάλου (Κεφαλονίτικα τοπία) 2001
* Στη Σάμη (Θέματα από την προσεισμική Κεφαλονιά) 2002
* Στο Αργοστόλι (φαντασιώσεις στο φως του πορτατίφ) 2003
* Στη Σάμη (Οδύσσεια) 2008